De historie van onze vereniging

Op 28 mei 1952 verschenen drie heren op het kantoor van notaris J. Waverijn in Capelle: N. Gerlach, huisarts, S. Oerlemans, schoenfabrikant, en W. Heijmans, gemeente-ontvanger. De oprichtingsakte van stichting Roaktum - toen met ‘oa’ - kwam ter tafel en werd door zes personen ondertekend: de drie stichters, plus de notaris en nog twee aanwezige getuigen. De comparanten reserveerden het respectabele bedrag van TIEN gulden als aanvangskapitaal. Doelstelling was het propageren en bevorderen van de tennissport in Sprang-Capelle.

Natuurlijk kwam het idee hiervoor niet zomaar uit de lucht vallen. Stefanus ‘Faan’ Oerlemans speelde al jaren op toernooien in de regio. Waalwijk had namelijk vanaf 1925 al een baan bij Hotel Verwiel en in Kaatsheuvel werd in de jaren dertig al gespeeld bij Café Restaurant Euphonia. De uitslagen verschenen destijds in de Echo van het Zuiden, en behalve senior komen ook S. Oerlemans junior en mevrouw Oerlemans erin voor. Fraai taalgebruik trouwens: S. Oerlemans slaat in 1938 G. Vekemans 6-2 6-3. Overigens kon deze familie na de oorlog thuis volop oefenen, want bij hun villa aan de Nieuwevaart lag een privé-baan. En daar werden ook bevriende echtparen en zakenrelaties genodigd om eens een partijtje te komen spelen. Het gezelschap telde ongeveer dertig personen.

In het voorjaar van 1952 wordt een vijftigtal burgers bereid gevonden fl 100 in te leggen om de aanleg van een baan te financieren. Jaarlijks van ’53 tot ’63 ontvangen de gevers 4% rente, terwijl het ingelegde bedrag in de jaren ’64-’74 terugbetaald wordt aan wie het wenst. Het project gaat voortvarend van start. Op 9 juni plaatst het bestuur per advertentie een oproep in de Echo dat nieuwe leden zich aan kunnen melden bij bestuursleden aan huis en dat de baan op 1 juli klaar zal zijn. Amper een week later verschijnt alweer een persbericht. Dankzij flink aanpakken van alle betrokkenen kan er al op 23 juni gespeeld worden! Dan is alles klaar, ook de afrastering en de waterleiding. Net voor het weekend, op de 20e, is iedereen welkom op de eerste algemene ledenvergadering in café Cové-v.d.Haart, later bekend als café De Witte Brug. Ook hier is aanmelden nog mogelijk en zullen er allerlei huishoudelijke zaken besproken worden, zoals beheer, onderhoud en speeltijden.

De eerste jaren zijn er nog weinig leden, 24 tot 30 bij het begin, en er is er nog geen accommodatie. De baan ligt op een rustige plek achter de woningen Heistraat 178-180-182, maar zonder douche en toilet is het plaatje niet compleet. Bij hoge nood mag men bij een buurtbewoner die zelf geen lid is naar de wc. Reden genoeg om vergunning te vragen voor de bouw van een clublokaal. Timmerman M. Verhagen, Heistraat 142, neemt in 1955 voor een bedrag van fl 1600 ontwerp en uitvoering op zich, niet wetend dat meerdere nazaten van hem later deel uit zouden maken van de Roaktumfamilie. Laatste wapenfeit uit de vijftiger jaren is de naamswijziging in 1959. Bij notariële akte wordt Roaktum veranderd in Raoktum, maar qua vorm blijft het nog steeds een stichting.

Helaas is er weinig bekend over het interne reilen en zeilen van Raoktum vanaf het begin tot 1979, een leegte van 27 jaar dus. Wel zijn er nog allerlei documenten, zoals notariële aktes, vergunningen en bouwtekeningen, maar geen agenda’s en/of notulen van leden- en bestuurs-vergaderingen. Ook van de financiële administratie is niets meer terug te vinden. Toen het bestuur in 1993 de clubhistorie al eens aandacht wilde geven, ontdekte men deze tegenvaller. Daarom een korte schets uit die gemiste jaren:

Naast het bestuur is er ook altijd een technische commissie geweest. Er waren clubkampioenschappen voor senioren en junioren en ook deden clubteams mee in de landelijke competitie, met name in district Midden-Brabant. Dat betrof aanvankelijk uitsluitend de Gemengd Dubbelcompetitie op zaterdag. Met één baan zat er niet meer in dan een uit- en een thuisteam. Zeven weken in het voorjaar, dat was alles: geen winter- of herfstcompetitie. Kreeg je een team op bezoek, dan was je wel even bezig. Vijf partijen, namelijk DE, HE, GD, DD en HD na elkaar op die ene baan, met driesetters kon dat flink uitlopen. Overigens zat er altijd bij toerbeurt iemand op de scheidsrechterstoel, waarbij de stand op een voorbedrukt vel punt voor punt werd bijgehouden. Koud weer kon je daar in een ijspegel veranderen!

Dan de baan. Iedere herfst werden de rietmatten van de afrastering gehaald en de lederen lijnen met spijkers en al uit het gravel getrokken. In het voorjaar harkte de baanman het gravel los om het te laten drogen en dan te egaliseren. Daarna moest er eindeloos de wals overheen, uiteraard aangedreven door spierkracht. De lijnen werden weer uitgezet en zorgvuldig vastgespijkerd. Toen er plastic lijnprofielen op de markt kwamen moesten die er met een zware sleg ingeramd worden. Nee, baanman was geen kantoorbaantje, verre van. Omdat er geregeld ook gravel aangevuld werd, werd de toplaag allengs dikker. Met het oude gravel, waarvan de korrelstructuur veelal verloren was gegaan, vormde het nieuwe laagje een ingeklonken substantie, een korst die amper meer doorlatend was. Dus na een stevige regenbui ontstonden er dan enkele binnenzeeën op het tennisveld en was het dweilen geblazen.

In de loop der jaren neemt het aantal leden langzaam toe en in 1978 is het gestegen naar 75. Daarom wordt er uitgezien naar een ander tennispark, bij de oude baan is daar geen plaats voor. De gemeente besluit om tennisbanen aan te gaan leggen achter sporthal en zwembad Zidewinde. De huidige banen 5 en 6 worden in februari 1978 als eerste gerealiseerd en Raoktum ondertekent op 1 maart het huurcontract. Ook hier zijn er niet direct faciliteiten aanwezig, hetgeen wordt ondervangen door een caravan met wc te plaatsen. In hetzelfde jaar worden de huidige banen 3 en 4 toegevoegd. Om in de landelijke competitie van de KNLTB te kunnen spelen moet de stichting veranderen in een vereniging; dit gebeurt op 18-01-1980, waarbij de officiële naam T.C. RAOKTUM wordt.

De oude baan, die toch nog in gebruik is gebleven, wordt in 1981 verkocht aan de familie Schouten, en wordt vervolgens nog tot 1984 geregeld bijgehuurd om ruimte te kunnen blijven bieden aan het groeiende aantal competitieteams. Dankzij deze transactie komt er geld beschikbaar voor lichtmasten bij baan 3 en 4 en verschijnt er dankzij de hulp van veel vrijwilligers een stenen paviljoen. Dat zal via latere aanpassingen uitgebreid worden en uiteindelijk douches, kleedkamers, bergruimte, garderobes, keuken, bestuurskamer en een ruime bar bevatten.

Tennis is inmiddels geen elitesport meer en wint sterk aan populariteit. Nieuwe leden komen uit alle lagen van de bevolking, waarbij opvalt dat ze de sport merendeels intensief beoefenen. Daardoor loopt het ledental op tot 360 en dat is eigenlijk geen doen met slechts vier banen. Onder de leden ontstaat onrust door de lange wachttijden op drukke dagen. Een ledenstop is noodzakelijk, en wie toch lid wil worden moet genoegen nemen met een plekje op de wachtlijst. Aan de gemeente wordt gevraagd het tennispark uit te breiden met twee banen, maar die is daartoe niet bereid omdat zij plannen heeft voor privatisering. Gelukkig is men wel bereid een stuk grond ter beschikking te stellen, zodat de vereniging in eigen beheer de begeerde uitbreiding kan uitvoeren. Op de ALV in 1991 wordt aldus besloten, en opnieuw zijn er genoeg leden die hun vrije tijd opofferen en mee gaan helpen. Dat scheelt aanzienlijk in de kosten! Omdat het park toch gedeeltelijk overhoop ligt worden er ook nieuwe terrassen aangelegd en het oude terras hersteld. Tevens wordt de tribune opgeknapt en voorzien van vier nieuwe banken. Bij de start van het seizoen 1992 kunnen dan de huidige banen 1 en 2 officiëel in gebruik worden genomen. Wethouder Konings en voorzitter Van den Brand slaan daarbij een balletje met twee jeugdleden. In hetzelfde jaar komt er een nieuwe toegangsweg naar het park en dat brengt de totale kosten met de nieuwe banen erbij op fl 71000. Al met al een bijzonder druk jaar voor Raoktum, dat ook nog haar 40e verjaardag viert in Zidewinde.

Gestadig gaan de ontwikkelingen door. In 1993 worden baan 1 en 2 voorzien van een lichtinstallatie en van door een lid geschonken windschermen om jonge aanplant voor stormschade te behoeden. Misschien is het langzamerhand tijd om genoegzaam achterover te leunen: het park is af en bezit alle gewenste voorzieningen, zelfs twee grote, luxe oefenkooien waar de eigen techniek aangescherpt kan worden. En op 01-01-1994 zijn er 464 leden, een record dat met zes banen eigenlijk ook niet overtroffen moet worden. Bijna 80 leden per baan, dan is het verzadigingspunt zeker bereikt. Met 336 senioren, 115 junioren en nog enkele rustende leden en ereleden is de club ook in dit opzicht gewoon af. Helaas moet wel aangetekend worden dat over de periode 1988-1994 opnieuw een gat is aangetroffen in het clubarchief: geen agenda’s of notulen van bestuurs-, commissie- en ledenvergaderingen. Zo valt er naast de genoemde successen dus ook een teleurstellend feit te noteren. Maar er verschijnt al vanaf 1978 wel geregeld een clubblad waardoor informatie behouden is.

Een flink aantal leden kan de winters niet doorkomen zonder de kick van het tennissen. Decennia lang zwermen ze uit in de regio naar locaties waar gespeeld kan worden. Allereerst is dat sporthal Zidewinde waar Raoktum altijd de zaterdag afhuurt, en ook nog een enkel verdwaald uur op een doordeweekse avond. Echt efficiënt is het niet, want per uur zijn er hooguit vier personen in de hal actief. Ook de tennishal in Dongen is bij onze leden in trek. Een aantal jaren houdt de club daar meestal op een zaterdag in januari het midwintertoernooi. Zodra tennishal Racket Sport in Waalwijk verrijst wordt dat echter wel de meest geliefde plek voor de overwinteraars, qua afstand heel gunstig gelegen natuurlijk. Maar er is ook nog een handjevol fanaten dat in de buitenlucht speelt bij LTC Aalburg, waar ze enkele beton- en kunstgrasbanen hebben. Huren bij een boer in de Erasstraat in Kaatsheuvel kan ook. Je speelt daar in een grote loods waar vaak straaltjes vocht over de vloer lopen, afkomstig uit de hoog opgestapelde kratten met witlof. En het is ijskoud daar, het voelt aan als buitentennis. Tot slot zij nog de week van Kerst tot Nieuwjaar genoemd: toernooien in Tilburg en Udenhout zijn dan ook een optie, en wie op twee plaatsen in twee onderdelen inschrijft komt de feestdagen wel door. Of je gaat een uurtje lekker knallen bij de oefenmuur.

Terug nu naar het eigen park. Het huren ervan stopt in 1996, want na moeizame onderhandelingen met de gemeente komt de privatisering tot stand. Daardoor zijn opnieuw veel leden bereid om het verworven eigendom stevig onder handen te nemen. In 1997 worden zowel het park als het clubpaviljoen grondig aangepakt, een investering van f 74.000. Tussendoor is er ook nog tijd voor een feestje: eind juni wordt het 45-jarig bestaan gevierd. En dan kan in april ’98 vol trots en tevredenheid het gerenoveerde park in gebruik worden genomen. Toch gaat niet alles crescendo. Het ledental loopt van 354 in 1998 terug tot 300 in 1999 en dat baart zorgen. De trend zet gelukkig niet door, want van 347 in 2000 groeit het tot 400 in 2006.

Landelijk is inmiddels een nieuwe ontwikkeling   op gang gekomen. Bij veel clubs verandert men van baansoort om het hele jaar door buiten te kunnen tennissen. Raoktum doet mee. Dankzij het toegenomen ledental is het vertrouwen aanwezig voor een grote investering: in 2004 wordt het gravel ingeruild voor kunstgras en dat vergt een bedrag van ruim € 140.000. Allerlei initiatieven krijgen nu meer ruimte, het eerste Raoktum Open beleeft bijvoorbeeld zijn première. Helaas is er wel een teruglopende belangstelling te zien bij de jeugd. Die voelt zich sterk aangetrokken tot teamsporten, waardoor voetbal- en hockeyclubs fors groeien. Van die 400 leden in 2006 zijn er in 2017 nog maar 240 over. Zullen tennisclubs in de toekomst steeds verder vergrijzen en krimpen? Vooralsnog is onze vereniging anno 2017 allerminst een zielige bejaarde. Weliswaar net 65-plusser geworden, maar nog bruisend van energie. Een pensionado die continu op tal van zaken alert moet zijn, buitenshuis in een steeds complexere samenleving en binnenshuis in de micromaatschappij van de club.
 
Tot slot een aantal steekwoorden van wat er heden ten dage zoal aan te pas komt bij een organisatie als de onze:

            
Met dank aan Ria Dekkers, Ine Rullens, Annette van Dijk, Ria Banus, Johan van Eersel en André Vos voor de aangeleverde informatie,

                                                                                                               Nico Schouten, dec. 2017